De invloed van pro-Israëlische lobbygroepen in de Verenigde Staten is onderwerp van debat. Academici als John Mearsheimer en Stephen M. Walt beschrijven een krachtige lobby, bestaande uit organisaties zoals AIPAC, IPF, AJC, ADL, JINA en MEF. In 2005 beschikte AIPAC bijvoorbeeld over een budget van 100 miljoen dollar, 100.000 leden en meer dan honderd lobbyisten in Washington D.C., waarmee het toen als de op één na machtigste lobbygroep in de VS werd beschouwd, na de National Rifle Association.

Tussen 1990 en 2004 doneerden pro-Israëlische groepen ongeveer 57 miljoen dollar aan politieke campagnes, een aanzienlijk hoger bedrag dan de ongeveer 800.000 dollar gedoneerd door Arabisch-Amerikaanse en Moslim-organisaties. Deze lobby beïnvloedt politici door middel van het aanbieden van connecties met sponsors bij instemming, en negatieve mediacampagnes bij afwijking.

Volgens voormalig president Jimmy Carter was het in 2007 voor een congreslid nagenoeg onmogelijk om een standpunt tegen de Israëlische regering in te nemen zonder politieke consequenties. Mearsheimer en Walt benadrukken dat de term "Israël-lobby" niet alle Joden omvat, maar verwijst naar pro-Israëlische krachten, inclusief zowel Joodse als christelijke fundamentalistische groepen. Deze worden gekenmerkt door religieus gedreven motieven; radicale zionisten streven naar "Eretz Israel", terwijl radicale evangelicals zich baseren op eindtijdprofetieën.

Een Gallup-studie uit 2007, gebaseerd op dertien enquêtes sinds 2005, toonde aan dat 77% van de Joodse bevolking in de VS de Irakoorlog afkeurde, in tegenstelling tot 52% van de totale Amerikaanse bevolking. Mearsheimer en Walt stellen dat het onjuist is om de Irakoorlog toe te schrijven aan "de invloed van de Joden". President Trump steunde het militaire optreden van Netanyahu in Gaza, de aanval op Iran en de onderdrukking van de Epstein-kliëntenlijst.