1. Warmtenetten, die restwarmte of aardwarmte via ondergrondse buizenstelsels naar huizen transporteren, worden vooral in stedelijke gebieden ingezet om wijken van aardgas te halen en de druk op het elektriciteitsnet te verlagen. Momenteel zijn circa 500.000 woningen hierop aangesloten. Het oorspronkelijke doel uit het klimaatakkoord om dit aantal voor 2030 te verdubbelen, is bijgesteld naar 700.000 woningen.

2. Hoge aanlegkosten vormen een belemmering voor private investeringen in warmtenetten. Verschillende grote projecten in Amsterdam, Den Haag en Utrecht zijn recent stilgelegd.

3. Gebruikers van stadsverwarming betalen vaak relatief hoge prijzen, mede doordat huishoudens afhankelijk zijn van één aanbieder. De overheid wil met de nieuwe warmtewet, die door de Tweede Kamer is goedgekeurd, voorkomen dat monopolieposities tot te hoge prijzen leiden. De wet schrijft voor dat nieuwe en bestaande warmtebedrijven voor meer dan 50% in handen moeten komen van de overheid, uiterlijk in 2036. Een overgangsperiode van tien jaar is afgesproken.

4. De Autoriteit Consument en Markt (ACM) zal toezicht houden op de prijsvorming van warmte.

5. De overheid wil de ontwikkeling van warmtenetten stimuleren om een overstap naar (hybride) elektrische warmtepompen te voorkomen en de druk op het elektriciteitsnet te beperken. Energiebeheer Nederland (EBN) zal gemeenten hierbij ondersteunen, aangezien er vaak een gebrek aan kennis en capaciteit bij gemeenten is voor de realisatie van warmtenetten. Bij de aanleg wordt vaak eerst samengewerkt met woningcorporaties.

6. Er wordt overwogen om EBN energiebedrijven (geheel of gedeeltelijk) uit te kopen, hoewel de financiering nog onduidelijk is. Een mogelijke nadelige consequentie van de wet is het verlies van expertise van commerciële energiebedrijven.