1. De afgesproken reductie van CO2-uitstoot en de ‘groene groei’ van de industrie verlopen trager dan gepland, wat leidt tot twijfels over het halen van de klimaatdoelen van 2030. De vertraging heeft gevolgen voor projecten zoals nieuwe windparken en de bouw van elektrolysers voor groene waterstof.

2. Om de klimaatdoelen van 2030 te halen, moet de industrie voor een deel van het gas afstappen en overstappen op duurzame elektriciteit of groene waterstof. Veel bedrijven willen deze overstap maken, maar deze wordt gehinderd door diverse factoren.

3. De overstap naar duurzame energie wordt bemoeilijkt door stikstofproblematiek, die het verkrijgen van bouwvergunningen bemoeilijkt, netcongestie, waarbij ongeveer 20.000 bedrijven op een wachtlijst staan voor aansluiting op het elektriciteitsnet met wachttijden van vele jaren, en een slechte internationale concurrentiepositie, waardoor de industrie de lasten hoger vindt dan in buurlanden. Dit leidt tot sluitingen van chemische bedrijven, reorganisaties en honderden banenverlies. Vier kavels op de Tweede Maasvlakte blijven leeg.

4. Het huidige klimaatbeleid leidt tot onvrede bij zowel de fossiele industrie als milieuorganisaties, mede door een gebrek aan vertrouwen in consistent kabinetsbeleid. Dit wordt geïllustreerd door het feit dat een Kamermeerderheid, inclusief de VVD (tegen de zin van de minister), de Nederlandse CO2-belasting wil afschaffen, terwijl de minister deze tot 2030 heeft uitgesteld. De coalitiepartijen hebben zonder overleg met de minister 600 miljoen euro uit het Klimaatfonds gehaald. De gevolgen hiervan zijn onder meer hogere belasting voor elektrisch rijders en lagere teruggave voor bezitters van zonnepanelen.

5. Demissionair minister Hermans is geen kandidaat voor de Tweede Kamerverkiezingen van eind oktober 2025. De minister onderzoekt nog wel mogelijkheden om de klimaatdoelen te halen.