1. Saul Luciano Lliuya, een Peruaanse boer, daagde het Duitse energiebedrijf RWE voor de rechtbank. Hij eiste een schadevergoeding van 3,5 miljoen dollar vanwege het verhoogde overstromingsrisico bij zijn huis, veroorzaakt door het smelten van een gletsjer in de Andes, waarvan hij beweert dat dit deels te wijten is aan de uitstoot van RWE.

2. Lliuya baseerde zijn claim op RWE's aandeel van 0,5% in de wereldwijde broeikasgasemissies sinds de industriële revolutie. Hij berekende dat dit neerkomt op een bijdrage van ongeveer 17.500 euro aan de kosten van klimaatadaptatie.

3. Een Duitse rechtbank verwierp Lliuya's claim op 29 mei 2025. Hoger beroep was niet mogelijk. De rechtbank motiveerde dit met een geschatte kans van 1% op negatieve gevolgen voor Lliuya's huis door overstromingen binnen 30 jaar, zelfs zonder direct gevaar voor het huis.

4. RWE beargumenteerde dat de zaak zou kunnen leiden tot aansprakelijkheid voor alle broeikasgasemittenten, maar de rechtbank verwierp dit argument, daarbij stellende dat de individuele uitstoot van bijvoorbeeld automobilisten te onbeduidend is voor aansprakelijkheid.

5. De rechtbank oordeelde dat de geografische afstand tussen Duitsland en Peru geen reden is om dergelijke zaken af te wijzen en dat RWE zich niet kon beroepen op Duitse leveringsverplichtingen.

6. De zaak kreeg ruime media-aandacht en werd nauwlettend gevolgd door de industrie en klimaatjuristen vanwege de potentiële implicaties voor toekomstige klimaatgerelateerde rechtszaken.