1. Op 12 februari 1942 gaf het Britse Ministerie van Luchtvaart een richtlijn uit die opriep tot het concentreren van luchtaanvallen op het moreel van de Duitse burgerbevolking, met name industriearbeiders. Deze richtlijn markeert een verschuiving in de Britse bombardementsstrategie.

2. Begin 1942 schreef Frederick Lindemann, wetenschappelijk adviseur van Winston Churchill, een memorandum, bekend als het "Dehousing Memorandum" of "Lindemann Plan", waarin een strategie voor strategische bombardementen op Duitse steden werd uiteengezet, gericht op arbeiderswoningen. Lindemann, van Joodse afkomst, beschouwde dit als de meest effectieve manier om het Duitse moreel te breken.

3. Het Lindemann Memorandum schatte dat 40 ton explosieven in dichtbevolkte gebieden 4.000 tot 8.000 mensen dakloos zou maken. Het plan omvatte de mogelijkheid om alle Duitse steden met meer dan 50.000 inwoners te bombarderen, met steden met veel vluchtelingen als extra doelwitten.

4. Op 30 maart 1942 werd de kwestie van bombardementen op Duitse burgers besproken binnen het Britse oorlogskabinet. Er waren uiteenlopende meningen over de meest effectieve aanpak van de oorlog tegen Duitsland.

5. Na de presentatie van het Lindemann Memorandum aan het Britse oorlogskabinet werd het bombardement op Duitse arbeiderswoningen tot topprioriteit verklaard. Dit leidde tot een toename van bombardementen op Duitse burgers, resulterend in grote verwoestingen in steden als Hamburg en Dresden.

6. Winston Churchill, Arthur Harris, en Frederick Lindemann werden na de oorlog niet veroordeeld voor oorlogsmisdaden.