1. De rechtbank Midden-Nederland heeft in vijf zaken tegen verschillende achterafbetaaldiensten, waaronder Klarna, geoordeeld dat de kosten voor te late betalingen onderdeel uitmaken van het verdienmodel van deze bedrijven. Deze zaken betreffen consumentenkrediet.

2. In twee specifieke zaken betreffende Klarna classificeerde de rechtbank de Klarna-betalingsservice als consumentenkrediet (een lening), zonder dat dit duidelijk aan de consument was gemeld. Volgens de wetgeving dient bij het aangaan van een lening duidelijk vermeld te worden dat geld lenen geld kost, en dient de kredietverstrekker de kredietwaardigheid van de consument te beoordelen.

3. Klarna voldeed in deze zaken niet aan de wettelijke vereisten voor consumentenkrediet, zoals het verstrekken van een waarschuwing over de kosten van het lenen en het uitvoeren van een controle op het inkomen van de consument om de aflossingscapaciteit te beoordelen.

4. De door Klarna in rekening gebrachte extra kosten (rente, aanmaningskosten, incassokosten) zijn, vanwege het niet voldoen aan de kredietvoorwaarden, ongeldig verklaard. Consumenten die deze kosten reeds betaald hebben, kunnen deze mogelijk terugvorderen; consumenten die deze kosten nog moeten betalen, kunnen de betaling weigeren.

5. Het Hof van Justitie van de Europese Unie bepaalde eerder dat achteraf betalen gratis is en geen consumentenkrediet vormt, tenzij de incassokosten onderdeel zijn van het verdienmodel van de aanbieder. Deze uitspraak vormt de basis voor het oordeel van de rechtbank Midden-Nederland.

6. Achterafbetaaldiensten verkrijgen hun primaire inkomsten uit abonnementen die winkelketens betalen voor het aanbieden van deze betaalmethode.

7. Naast abonnementen genereren achterafbetaaldiensten aanvullende inkomsten uit boetes voor consumenten die te laat betalen. Het aandeel van deze boetes in de totale inkomsten verschilt per aanbieder.

8. De Nederlandse wetgeving betreffende achteraf betalen moet uiterlijk november 2024 worden aangepast aan strengere Europese regels.